Reto das 5 Palabras: Estrada - Planta - Moto . Dinosauro - Abrigo Era tarde. Outra noite máis que espertaba no salón, polo menos desta vez seguía no sofá e non o chan coma as últimas semanas. Nunca aprendería que xa non tiña idade para editar ata tan tarde. Lembro que aquela noite non espertei por mor da gravidade facendo das súas, esa noite foi diferente. Escoitei a tímida melodía dun violín ó final do corredor. Deixei o portátil na miña nova e mal montada mesa do Ikea e deixeime levar pola música.
Tiña que erguerme moi cedo e aquel son non axudaba, non podía quedar durmido noutra rolda de prensa. Outra cagada máis e o xornal poríame na rúa. Camiñaba descalzo polo pasillo seguindo aquela música do demo. Abrín a porta do baño e vin que era un móbil vibrando detrás da pileta ó ritmo do violín. Era raro. Era raro polo feito de que eu levaba o meu teléfono no peto e facía xa seis meses que vivía só.
O móbil seguía sonando mentres eu me debatía entre contestar ou tiralo polo váter e continuar o meu idilio coa almofada. A corda frotada do violín facíase cada vez máis e máis insoportable, non podía pensar. Collía? Non? Quería que parase:
—Diga? —dixen cabreado pola falta de sono —A quen se lle ocorre chamar a…
—10 da mañá na Alameda, leva a cámara —sentenciou unha voz distorsionada ó outro lado da liña e colgou.
Antes de que me dese tempo de separar o móbil da orella escoitei un golpe seco no salón que me sacou do transo. Corrín ata alí para descubrir que a miña flamante mesa do ikea non soportara o peso do meu portátil. O que me faltaba, ter que cambiar de ordenador. Non era o mellor momento para ter máis gastos imprevistos. Entre o xornal e as (poucas) vodas non me daba para cubrir todos os gastos, necesitaba un plan mellor. Mentres admiraba o golpe na pantalla do portátil, a alarma do meu móbil comezou a soar. 7:30 da mañá, hora de ir gañar o pan.
Ducha, almorzo e comprobar as previsións do día. Agora tiña que centrarme, xa pensaría despois naquela misteriosa chamada. O primeiro era o primeiro, quen me mandaría a min ter manías caras coma a de comer tódolos días.
Collín a miña moto de segunda man, que lle mercara ó veciño para saír do paso, e saín á rúa coma cada mañá. Saín rezando que non tivese que volver con ela ás costas ou en pedazos. O único que pensaba ó poñer o cu no asento era: “outro día, aguanta outro día máis, compañeira”. Sen moto non tiña traballo e sen traballo estaba fodido, non me podía permitir quedar sen transporte antes incluso de rematar de pagala. Necesitaba un cambio de vida, un golpe de sorte ou un que rematase con todo dunha vez por todas.
Tres roldas de prensa e a foto dunha vide en forma de Xesucristo mantiveron a miña mente ocupada. Coa tontería deran xa as 10:30. Tiña unha media hora libre ata a próxima foto. Fun tomar un café para aproveitar a editar e enviar o traballo feito. Cando saquei o portátil da mochila vin que algo se iluminaba nun dos petos. Era aquel móbil, outra vez. Collino e esta vez fixeime na pantalla: “Dinosauro77”. Que querería agora?
—A ver, Dino, quen carallo es? —dixen farto de que interrompese a miña vida. Xa tiña eu bastante co que tiña.
—Non fuches á Alameda. Prefires o café ó que che ofrezo? Dareiche outra oportunidade, ás 12 na parte traseira da praza —volveu sentenciar a voz e colgou.
Mirei arredor buscando algunha pista da identidade do Dinosauro pero o máis sospeitoso que vin foi un camareiro cuspíndolle no café ó director da sucursal do banco. Nin rastro da miña voz misteriosa. Seguín a miña xornada e xa me estaba empezando a fartar da borma. Desta vez tocaba papar estrada para chegar á inauguración da nova planta de reciclaxe. Notábase que as eleccións estaban cerca. A viaxe serviume para despexar e relaxarme un pouco antes de atoparme e interrogar ó resto de fotógrafos. Mentres esperabamos ós políticos tenteei o terreo e pregunteilles quen fora o gracioso que deixara o móbil na miña casa o sábado pasado. Todos negaron coa cabeza ensinándome os seus terminais. Ben, pensaba que sería algunha broma deses cabróns pero vese que non, deilles un voto de confianza.
Se non eran eles, entón… Entón, debería achegarme á policía a entregar o móbil e seguir coa miña vida. Se naquel momento soubese o que sei agora non o dubidaría un segundo, pero todos cometemos erros.
Eran as 11:55h e eu estaba aparcado en fronte da praza. Sentíame 007 aínda que semellaba un Inspector Gadget. Observaba atentamente aquela porta pola que non saía ninguén. Ás 12 en punto volveron os violíns. Dinosauro 77.
—Vai ó posto 7 e di que vas polo paquete. Aí atoparás as instrucións.
—Mira, Dino, as cousas non che funcionan así. A min disme agora mesmo quen…
—Teño cartos, moitos cartos.
Quedei en silencio durante uns segundos. Uns segundos eternos que deron para desconfiar. Sabía que non era boa idea pero despois do de meu irmán estaba só, e non no meu mellor momento, así que non colguei o teléfono.
—Bueno, entón pode que por esta vez cha pase, pero se imos facer negocios a nosa relación ten que cambiar.
—Posto 7. Xa!
—Dino?
Colgara de mala maneira. Pero tiña cartos. El tiña cartos e eu tiña débedas. Daríalle unha oportunidade a ver de que ía o asunto e despois xa decidiría.
Cheguei ó posto 7 e atopei unha señora maior nunha cadeira lendo a prensa da semana anterior:
—Bo día, señora, son Lois Verdiñas e… viña a polo paquete —dixen dubitativo.
—Pasa, filliño, entra e cólleo ti que estes meus brazos xa non chegan aí ó alto —dixo a muller cun ton doce e sosegado pero sen apear o xornal.
—Grazas —dixen eu —e iste?
A muller asentiu e baixei un abrigo de pel cheo de po empaquetado cunhas cintas brancas e unha carpeta asomando do seu interior. Collín a carpeta e puiden ler:
“ÁBREME”
Sentinme coma Alicia aínda que aquel lugar distaba moito do país das marabillas. Abrín a carpeta e había unha chea de documentos. Era o planning dunha voda. Unha voda á que eu acudira coma fotógrafo. Busquei entre os papeis e vin un escrito a man no que se lía:
“Empeza por buscar á dona do abrigo entre as fotos da celebración e falaremos de cartos. Atopa ó meu asasino.
Asdo.: Dinosauro77”
Asasino? Como que asasino? Vale, agora si. Seguro que era unha broma, algún cabrón do grupo facendo a miña vida máis complicada do que xa era. Fixo que estaban todos no allo e deixaran o móbil na festa de despedida do Xan. Agora estarían todos a rir de min na terraza dalgún bar, coma sempre. No ano e medio que levaba no xornal era unha tras outra e, sinceramente, xa me estaba fartando. Tentei convencerme e aínda así non estaba seguro. Ai, o ben que faría estándome quietiño, pero algo me dicía que debía ir revisar todos os brutos daquela voda. Aquela voda que poría o meu mundo, e o duns cantos mais, patas arriba.